Het fotomuseum in Antwerpen is regelmatig het bezoeken waard. Zo ook in deze periode. Je kan er terecht voor twee tentoonstellingen. En dat tot 8 oktober 2017. Daarna moet je naar onze tentoonstelling komen. 🙂
Op de tweede verdieping vind je “The still point of the turning world – Between Film and Photography“. 24 kunstenaars brengen video-installaties en foto’s. Tijd is het centrale begrip. De tentoonstelling focust op de fotograaf die het filmmedium gebruikt of de filmmaker di zich aan fotografie waagt. In een bijna volledig zwarte ruimte wordt je geconfronteerd met prachtig werk. Je ontmoet het fotografisch en filmisch werk in de intimiteit die het verdient. De brochure stelt zich de vraag “Welke schoonheid is er te vinden op de scheidslijn tussen deze twee media?” Aan ieder om daar voor zichzelf een antwoord op te bedenken. Maar dan raden we je aan om te gaan kijken. Je zult wel veel moeite moeten doen om dit niet te appreciëren.
Op de vierde verdieping – en daar overheerst wit – brengt het FOMU een overzichtstentoonstelling van Suzy Embo, Artiste photographe – Photographe d’artistes. Het FOMU bezit het volledige oeuvre van Suzy Embo, die vooral bekend is van het fotografisch werk waarin ze kunstenaars portretteert terwijl ze aan het werk zijn. Maar ze heeft ook heel wat ander werk gemaakt. In de jaren 60 frequenteert ze het kunstenaarsmilieu en ontmoet er mensen als Pierre Alechinsky, Christian Dotremont, Reinhoud D’Haese. Als tijdsdocument kan dit werk wel tellen. Fotografisch blijven we wat op onze honger zitten. Heel wat werk overstijgt een goede middelmaat niet. Maar volgens mij wordt het mooi gecompenseerd door de ronduit schitterend opgebouwde expo. Er hangt geen foto teveel en de confrontatie met de kunstwerken waaraan de kunstenaars destijds werkten, compenseert veel. Embo heeft altijd voor de fotografie gekozen en daardoor is haar werk consequent repetitief. Het verveeld echter nooit. Doordat ze de kunstenaars zeer goed kent (samengewoond in commune, ermee gehuwd was) drukken haar foto’s natuurlijk ook deze speciale band uit. Deze intimiteit is echter nooit choquerend. Het is alsof ze perfect weet hoe deze individualiteiten te portretteren en daarin toch zichzelf blijft. De expo toont ook haar vrij artistiek werk. Aangezien het chronologisch wordt gepresenteerd, zien we de evolutie.
